STABAT MATER ROSSINIEGO Filharmonia Gorzowska

Na rękopisie ostatniego dzieła Gioacchina Rossiniego – Małej mszy uroczystej – możemy znaleźć ciekawe wyznanie: „Czy napisałem muzykę prawdziwie sakralną, czy raczej bardzo złą muzykę? Jak dobrze wiecie, urodziłem się dla opery buffa. Niewiele kunsztu, ale dość dużo uczucia – tak bym to podsumował. Święć się Imię Twoje, i przyjmij mnie do Raju”.

Zdaje się, że te słowa mogłyby odwzorować podejście Rossiniego także do jego Stabat Mater – utworu napisanego w części w 1832 roku na zamówienie archidiakona Madrytu, przypadkowo spotkanego w podróży, a częściowo
w 1841 roku. Kompozytor postawił ostatnie nuty na papierze w reakcji na sensację, jaką pogłoski o nowym dziele wywołały wśród wielbicieli oper Włocha (nie słyszeli od niego nic nowego od czasu wystawienia Wilhelma Tella w 1829 roku).

Podczas prawykonania w 1842 roku paryska publiczność szalała, nazywając Stabat Mater muzyką „z przedsionka nieba”. Niemniej krytycy, tacy jak Richard Wagner, wytykali autorowi zbyt rozrywkowe, zmysłowe podejście
do tak wzniosłego tematu. Z perspektywy czasu łatwiej nam ocenić wielką wartość utworu. Pasyjna sekwencja Rossiniego pozostaje do dziś jedną z najbardziej poruszających propozycji muzycznych na Wielki Tydzień.