Orkiestra Filharmonia Gorzowska

Z tym moim dziecięcym wyborem? Myślę, że dziecko potrafi odczuć coś, co przekracza wyobraźnię rodziców. Tak więc na moje życzenie zaprowadzono mnie do szkoły muzycznej, gdzie po przesłuchaniu przyjęto. Przeszedłem wszystkie szczeble edukacji – od szkoły podstawowej do Akademii Muzycznej.

Wszystko w Krakowie.

Nazwiska moich nauczycieli, tych, którzy „zrobili” ze mnie skrzypka. Kilku. Monika Modrzejewska, Antoni Cofalik, Piotr Tarcholik, René Staar.

Dobrze wspominam Mariusza Morysa i to, co wniósł w moje muzykowanie. Cenię sobie skrzypka Nigela Kennedy’ego, którego fanem byłem w swoim czasie.

Moim największym muzycznym pragnieniem jest wykonywanie muzyki barokowej, także renesansowej.

Książka, która mi towarzyszy, to Leopolda Mozarta „Sztuka gry na skrzypcach”.

W wykonywaniu skupiam się na dążeniu do doskonałości.

Jestem skrzypkiem orkiestrowym, kameralnym.

Co myślę o muzyce? Muzyka jest ponadczasowa, nie ma w niej fałszu. Wyrazy zasłaniają nam rzeczy, muzyka szuka racji, wartości, praw, zbliżając się do doskonałości. Nie ma w niej miejsca na rzeczy błahe.

Z całą świadomością traktuję ją jako miejsce ucieczki.

I dobrze mi z tym.

Podczas studiów grałam w orkiestrze akademickiej. W Chinach ukończyłam Akademię Muzyczną na poziomie licencjatu. Moja Pani profesor Li Xiao Yu poradziła mi, bym na studia magisterskie pojechała do Europy. Tak trafiłam do Akademii Muzycznej w Katowicach, do profesora Kazimierza Skowronka.

A Gorzów? W Internecie znalazłam ogłoszenie o egzaminach i naborze do Filharmonii Gorzowskiej. Zdałam egzamin i jestem tutaj od września 2013 roku.

W orkiestrze czuję się bardzo dobrze, lubię wspólne granie.

Uważam, że jestem szczęściarą. Mogę grać na skrzypcach, uprawiać Muzykę, więc to, co lubię, kocham najbardziej.

W Gorzowie czuję się dobrze. Trafiłam na dobrych ludzi wokół. Miasto jest trochę zaniedbane. Gdyby odświeżyć budynki oraz uporządkować, naprawić ulice i chodniki, byłoby to całkiem ładne, nieduże miasto.

Szkoła podstawowa, średnia w Warszawie. Studia w Białymstoku. I wiele, wiele nazwisk moich Nauczycieli. Pani Elżbieta Wiszniowska, Pan Paweł Rybkowski. Później profesorowie Andrzej Kordykiewicz, Adam Korniszewski (podczas stypendium w Brukseli), Włodzimierz Promiński. Wszystkim coś zawdzięczam – umiejętność ćwiczenia, wykonawstwo, rozumienie Muzyki.

Po skończeniu studiów prowadziłam klasę skrzypiec w szkole. W Sochaczewie. Cztery lata. Lubię uczyć, kontakty z uczniami. Jest dobrze widzieć dobre efekty swojej i ucznia pracy. Zobaczyć, zarazić pasją, pokazać „inny świat”.

Solistka czy muzyczka orkiestrowa? Przez całe studia grałam w różnych składach orkiestrowych, także kameralnych (kwartetach). W pewnym sensie nie ma znaczenia, czy jest się solistką czy gra w orkiestrze. Trzeba wykonywać swoją pracę solidnie. Życie po prostu traci sens, kiedy się „ściemnia”, udaje. Nie można się ślizgać. Owszem, jest to bardziej widoczne, kiedy gra się solo – może nawet nie ma wtedy na to miejsca w ogóle. W orkiestrze może się zdarzyć. Tylko czy na dłuższą metę? I ten niesmak – przecież wiadomo, kiedy nie wychodzi. Jest jeszcze takie słowo – uczciwość. Także rzemiosło. Te cenię sobie bardzo. Bez niego nigdy nie będzie doskonałości. Więc ćwiczenie. Więc emocje – to, co „siedzi” w człowieku. „Ładne” granie nie znaczy dobre. Trzeba, tak sądzę, by było jeszcze szlachetne, a tym samym uszlachetniało. Podawało prawdę i było prawdziwe.

Orkiestra to poczucie jedności, wspólnota specyficznych napięć. I oby tak było.

Każdemu potrzebny jest spokój, jakaś forma otuliny przyjaźni, dobroci, zaufania. W Muzyce to słychać.

Muzyka to pasja, jak inne. Zasysa. Jest nosicielem emocji, ma dostęp do płaszczyzny świata duchowego.

Można powiedzieć, że Muzyka jest odskocznią od rzeczywistości. Z drugiej strony jest także częścią życia człowieka, który decyduje się na wejście w jej świat. Musi on być świadom tej płynności, tego, że nic się nie ukryje, że nad Muzyką się nie zapanuje. Trzeba pokory, cierpliwości, wiedzy, pracy. Nade wszystko szczerości. To Muzyka jest potrzebna ludziom. Nie odwrotnie.

Artysta? To ktoś, kto ma wiele do powiedzenia w tym, co robi, dąży do doskonałości, szuka przez całe życie. Jeśli tworzy wokół siebie widoczną przez słuchaczy, widzów aurę – to dziwne zaproszenie do intymnego obcowania – jest nim.

Mój Dziadek, Tato mojej Mamy, był Muzykiem. Sam budował najrozmaitsze instrumenty, grał na nich. Także na skrzypcach. Wiem to z rodzinnych opowiadań, bo sama nie zdążyłam Go poznać. A jeśli chodzi o mnie, to było tak: w zerówce pani od muzyki stwierdziła, że jestem muzykalna, że warto mnie posłać do szkoły muzycznej. Chciałam grać na pianinie (bo to był jedyny instrument, jaki znałam...), ale Pani Anna Hryniów–Kościów obejrzała moje dłonie i zadecydowała – wiolonczela! I słusznie!

Moją pierwszą nauczycielką była Pani Helena Sidor. Uwielbiałam Ją. Była fantastyczną nauczycielką. Myślę, że nadal jest Osobą pełną optymizmu, energiczną. Nigdy nie korzystała z zegarka. Zawsze miała tyle czasu, ile potrzeba było!

Potem, w drugim stopniu, była Pani Łucja Butor. Potrafiła być ostra, wymagająca. Ale to mobilizowało do pracy, do ćwiczenia. Zresztą. To był już czas, kiedy ponad wszystko wybrałam instrument. Muzykę. W tyle zostały harcerstwo, uprawianie sportu. Do dzisiaj została mi pasja sportowa, jaką jest pływanie. Uwielbiam i szybko i daleko!

W czwartej klasie drugiego stopnia zaczęłam jeździć na kursy mistrzowskie do Łańcuta. Tam poznałam niezwykłego człowieka, wiolonczelistę, Pana profesora Andrzeja Orkisza. Przeuroczy, o wysokiej kulturze. Wiele Mu zawdzięczam, zwłaszcza w zakresie problemów technicznych.

Na studia zdałam do Akademii Muzycznej w Łodzi. Tam uczyłam się u Pana profesora Stanisława Firleja i Jego asystenta Pana dr. Dominika Połońskiego. U Pana Profesora ceniłam sobie i cenię najbardziej Jego wiedzę historyczną. Dzięki niej można było poznać okoliczności powstania utworu, zrozumieć go, a przez to lepiej wykonać pod względem muzycznym.

A Pan Dominik? Staliśmy po dwóch stronach barykady. On był asystentem – ja studentką. Sprzeczaliśmy się wiele, nie tylko o sprawy muzyczne. Przynosiło mi to korzyści, gdyż musiałam mieć argumenty, co motywowało do myślenia, szukania, przemyśleń, wyciągania wniosków, żeby z Nim dyskutować.

Nie, nie czuję się powołana do grania solowego. Natomiast uwielbiam wspólne muzykowanie. W orkiestrze, w zespołach kameralnych. To nie tylko praca. To przyjaźń, towarzystwo, współpraca, wspólne radowanie się z dobrych wykonań. Nie czuję się artystką, ale interesuje mnie wspólne przeżywanie uniesień muzycznych, zespołowy artyzm. Takie rozkładanie emocji na kilkoro. Dzielenie się nimi. Dzięki temu zmniejsza się także stres związany z wykonaniem.

Jestem muzykiem. To talent, praca. Może słowo talent za duże – więc zdolności. Jakaś łaska. Metafizyczność. Tyle, że ja nie traktuję tego wszystkiego dogmatycznie. Nie jest to moje całe życie, to jego bardzo ważna część.

Dusza artystyczna? No, nie wiem. Pewnie to jakiś zespół cech. Wrażliwość. Może anegdotycznie – jedna z naszych sąsiadek z bloku, gdzie z mężem i synkiem mieszkamy, powiedziała nie tak dawno, kiedy dowiedziała się, że gramy w filharmonii: „od razu wiedziałam, że jesteście artystami, bo wy jacyś tacy inni. Dzień dobry pierwsi mówicie, kontaktowi jesteście, uśmiechnięci, radośni…”.

Poza orkiestrą F.G. Agnieszka Lasek jest członkiem kwartetu skrzypcowego „Con Amabile”, a także gra w duecie wiolonczelowo-marimbowym z mężem Aleksandrem.

A jak zaczęło moje spotkanie z Muzyką? Pochodzę z małej wioski w województwie pomorskim. Nie, nie było tam szkoły muzycznej. Najpierw grałem sam, w domu był mały keybord – miałem wtedy pięć, sześć lat. Później Rodzice wozili mnie do szkoły muzycznej w Starogardzie Gdańskim. Najpierw przez trzy lata uczyłem się grać na fortepianie, później na trąbce, w końcu na waltorni. Naukę II stopnia ukończyłem w Gdańsku.

Nauczyciele tamtego czasu? Pani Lucyna Chodzińska. Panią Lucynę wspominam jak najcieplej. Była jak druga Mama. To Ona nauczyła mnie świadomości muzycznej, pogłębiła wrażliwość, była doradczynią we wszystkich sprawach młodego człowieka. Zapoczątkowała moją przygodę z waltornią, na której ukończyłem drugi stopień i przygotowała mnie na egzamin na Akademię. Tam pojawił się w moim życiu Pan Michał Szczerba, z którym pracuję do dzisiaj.

Muzykę staram się przeżywać w sobie, odgradzając się od codzienności, jej nieraz przykrej rzeczywistości. Ważną dla mnie jest skuteczność gry. Studia pozwalają na rozwój – przecież uczymy się przez całe życie. Ważnym by znajdywać lepszych od siebie, korzystać z ich doświadczenia, podglądać. Wiele daje praca w orkiestrze, bycie wspólnotą w tworzeniu.

Artysta? Chyba jestem za młody by mówić o sobie „artysta”. No, tak! Kończę Akademię Muzyczną, ale to, sądzę, nie jest wyznacznikiem.

Mówię o genach, ponieważ mój Tata, Wojciech, jest perkusistą, nauczycielem. Tak więc perkusja. To wielka rodzina różnorodnych instrumentów. Poznać trzeba wszystkie. Ich dźwięk, możliwości, także zapis nutowy. Trzeba je wszystkie pokochać, żadnego nie odpychając. Nigdy bowiem nie wiadomo, kiedy trzeba będzie zagrać na jakimś, który zostanie przez kompozytora zamieszczony w partyturze utworu.

Mam to szczęście, że mój Tata jest organizatorem Międzynarodowego Festiwalu Perkusyjnego w Opolu. To tam mogłem poznawać perkusistów z całego świata, podglądać, uczyć się, rozmawiać. Już w czasie nauki w szkole drugiego stopnia poznałem swojego przyszłego profesora – mogłem korzystać z Jego doświadczenia, uwag. Jeździłem do Pana prof. Krzysztofa Jaguszewskiego do Katowic jeszcze zanim zdałem na Akademię Muzyczną.

Pięknym, dobrym jest już to, że mogę się realizować w tym, co kocham, robię; w tym, że mogę dawać siebie ludziom. To takie pozytywne sprzężenie – mi sprawia radość granie, a odbiorcom Muzyki – słuchanie jej.

Fajnie jest, kiedy ma się komu przekazać swoją sztukę, emocje, nuty. Kiedy sala, gdzie się odbywa koncert jest wypełniona. Jednak nie przeszkadza, gdy słuchaczy jest mniej – wtedy także trzeba dać z siebie wszystko.

Więc Muzyk – Słuchacz! Specyficzna więź. Metafizyka. A już super jest, kiedy jeszcze mam poczucie pełnej jedności z pozostałymi członkami zespołu. Gdy tworzymy jedność. Monolit.

Lubię ćwiczyć. Mierzyć się z problemami technicznymi. Nie lubię zostawiać sobie „czegoś” na potem, na później, na kiedyś.

Dobre wykonanie dzieła przez cały zespół, a przecież wszyscy wiemy, kiedy to jest, upewnia mnie w tym, co robię, ta chwila, kiedy zasłużone brawa wynagradzają ćwiczenie, bycie w Muzyce.

Artysta? Pewnie moja osobowość mieści się w tym słowie, jednak ani nie potrafię, ani nie chcę epatować tym przymiotem. Ani się z nim obnosić. Chcę grać Muzykę. I niech tak będzie.